Από τότε που επέστρεψαν, σιγά-σιγά η κόρη μας άρχισε να ξανανιώνει:
και ο τρόμος της (τρέμουλο) λιγόστεψε κάπως
και ο ύπνος της βελτιώθηκε (παρά το γεγονός πολλές φορές ξυπνάει στις τρεις τα χαράματα)
και η το κέφι της για παιγνίδι με ρακέτες, μπάλα και ζωγραφική, χορό και τραγούδι τονώθηκε
και η ευστάθειά της ενισχύθηκε.
Κάποτε, βέβαια, την πιάνει το παράπονο. Απελπίζεται από τη κλεισμάρα και την απουσία άλλων παιδιών, παρ΄ ότι τρεις ή και τέσσερις άνθρωποι προσπαθουμε να είμαστε δίπλα της έχοντας διαμορφωμένο πλέι-ρουμ με ένα σωρό δρασηριότητες που της αρέσουν.
Την ώρα, λοιπον, της κακοαδιαθεσίας της, όταν δηλαδή καταθλίβεται για καλά, καταφεύγουμε στη χρυσή μας εφεδρεία: στο σκύλο μας, ένα λαμπραντόρ από αυτά που κανείς δεν τα έμαθε τίποτε, κανείς δεν τα εκπαίδευσε, που τα κοιτάς στα μάτια και καταλαβαίνουν τι τους λες. Με άλλα λόγια, ο σκύλος μας είναι ένα άλλο είδους αντιεπιληπτικό και αντικαταθλιπτικό και μάλιστα δραστικότητατο!
Για τις φωτογραφίες: είναι σκοτεινές και απαίσιες, γιατί τις έβγαλα.. .εγώ. Εν αντιθέσει με τις φωτό του άλλου μπλογκ που είναι πανέμορφες, για το λόγο ότι δεν τις έβγαλα εγώ! Χα χα χα!
Πρωταγωνιστούν: η κορούλα μας, η λατρευτή της νταντά, η αφοσιωμένη βοηθός της και το παιγνιδιάρικο σκυλάκι μας.
Με αισιοδοξία και αγάπη
Κάπα
